Ουρτάδο, ο αναντικατάστατος...

Η ήττα από τον Ηρακλή (και ειδικά ο τρόπος με τον οποίο ήρθε) προκάλεσαν μία απότομη προσγείωση, η οποία συνοδεύτηκε από διάφορες αντιδράσεις εκνευρισμού. Κι όπως συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις, οι περισσότερες αντιδράσεις είναι υπερβολικές. Τόσο υπερβολικές, όσο κι ο ενθουσιασμός που υπήρχε πριν από το ξεκίνημα του πρωταθλήματος για άμεσα αποτελέσματα.

Είναι υπερβολική, για παράδειγμα, η έντονη κριτική πολλών σχετικά με τις επιλογές του Βαλβέρδε στην ενδεκάδα και στη διάρκεια του ματς. Ο Βάσκος έκανε λάθη, επισημάνθηκαν και από τον ίδιο, δεν χρειάζεται ούτε πανικός και ουρλιαχτά, ούτε επικίνδυνοι αφορισμοί.

Είναι υπερβολικό και να δίδεται περισσότερη σημασία απ’ όση πραγματικά υπήρξε, στη συμβολή της διαιτησίας του Σταθόπουλου για τη διαμόρφωση του αρνητικού αποτελέσματος. Πράγματι δεν δόθηκαν τα πέναλτι στο 0-0, ωστόσο ο Ολυμπιακός έχασε το ματς γιατί ο ίδιος δεν προστάτευσε το προβάδιμα και την ανωτερότητά του μέσα στο γήπεδο. Με τα υπόλοιπα, χάνουμε το δάσος.

Σε αγωνιστικό επίπεδο, εκτιμώ με μεγαλύτερη ψυχραιμία σήμερα, ότι (πέραν του αποτελέσματος και της απίστευτης κατάρρευσης της ομάδας στο τέλος) υπήρξαν και πολλά θετικά στο Καυτανζόγλειο ενόψει του πραγματικού στόχου της δημιουργίας μιας πολύ καλής ομάδας. Για μεγάλο κομμάτι του αγώνα και με τα περισσότερα από τα αστέρια του σε χαμηλές πτήσεις, ο Ολυμπιακός έπαιξε θαυμάσιο και μοντέρνο ποδόσφαιρο, είχε ταχύτητα και έκανε πάρα πολλές φάσεις. Κι αυτό, στην πορεία και με μεγαλύτερη διάρκεια, μπορεί να βελτιωθεί και να αναπτυχθεί περισσότερο.

Επίσης, θεωρώ ότι ο Βαλβέρδε θα πρέπει να έχει ήδη καταλάβει ότι ο μοναδικός αναντικατάστατος παίκτης στη φετινή ενδεκάδα λέγεται Μόισες Ουρτάδο. Στο χτεσινό ματς που όλοι τον είδαν ανέτοιμο και με αρκετά λάθη, εγώ τον είδα να μπαίνει δυνατά σε κάθε μπάλα, να σταματάει αντεπιθέσεις, να ελέγχει το κέντρο και το ρυθμό, να βοηθάει και μπροστά (θυμηθείτε μια παλικαρίσια κεφαλιά πάσα του σε ένα αδύναμο τελικά σουτ του Ντουντού).

Στην πρώτη του θητεία στον Ολυμπιακό ο Βαλβέρδε δεν άφηνε ποτέ τον Ντουντού σε ρόλο αμυντικού μέσου κι όποτε σπάνια το είχε κάνει, τα αποτελέσματα δεν ήταν καλά. Πάντοτε ο Βραζιλιάνος είχε δίπλα του έναν κλασσικό κόφτη, όπως τον Στολτίδη ή τον Πατσατζόγλου. Με Ντουντού και Ιμπαγάσα κεντρικούς χαφ, αυτό που φάνηκε είναι ότι η ομάδα μπορεί να έχει καλύτερη κυκλοφορία μπροστά, αλλά αμυντικά δεν ανταποκρίνεται καθόλου.

Συμβουλές στον Βαλβέρδε δεν δίνουμε και οι προπονητές της εξέδρας ας προσπαθήσουν λίγο να συγκρατηθούν, ωστόσο κάποια παθήματα από την ήττα της πρεμιέρας θα πρέπει να χρησιμοποιηθούν προς μελλοντικό όφελος της ομάδας. Η οποία-επαναλαμβάνω- έδωσε ακόμη και σε ένα τέτοιο (να πάει και να μην ξανάρθει) ματς, μεγάλες υποσχέσεις για τη συνέχεια.

Χρήστος Μεγγλίδης 

www.redplanet.gr

Posted in: Παίκτες