Κυριακή, Ιουλίου 07, 2013
ΕΡΥΘΡΟΛΕΥΚΑ ΝΕΑ
Απόλυτα σίγουρη για την απόφασή της να αποσυρθεί από το χώρο του πόλο παρουσιάστηκε η Μαρία Τσουρή, μιλώντας στη SportDay, και αποκάλυψε τα σχέδιά της για το μέλλον.
Την καλύτερη περίοδο της ζωής της διανύει η Μαρία Τσουρή, η οποία
εμφανίστηκε απόλυτα χαρούμενη για τη νέα σελίδα που έχει ανοιχθεί στη
ζωή της μετά τη γέννηση του γιου που έχει με τον Παναγιώτη Βασιλόπουλο.
Τα κυριότερα αποσπάσματα των όσων δήλωσε η Μαρία Τσουρή στη SportDay
Σε ποια φάση σε πετυχαίνουμε αυτή την περίοδο;
«Είμαι σε μια εντελώς οικογενειακή φάση που μεγαλώνουμε με τον Παναγιώτη το παιδί μας και ασχολούμαι με τη δουλειά μου. Εχω μια βιοτεχνία με γυναικεία νεανικά ρούχα και ουσιαστικά έτσι περνάει καθημερινά ο χρόνος μου».
Πώς γεννήθηκε αυτή η ιδέα με τα ρούχα; Είχες έφεση από μικρή στο σχέδιο;
«Είχα κάνει και μια έκθεση ζωγραφικής. Μου είχε ζητηθεί από μια εταιρεία με μαγιό, να τα σχεδιάσω εγώ. Το έκανα αλλά στη δεύτερη πρόταση που μου ξανάγινε σκέφτηκα γιατί να το κάνω για ξένες εταιρείες και να μην το κάνω για τη δική μου κι έτσι προέκυψε. Ο Παναγιώτης βασικά ήταν αυτός που με παρότρυνε γιατί πίστευε ότι μια τόσο δραστήρια γυναίκα όπως εγώ δεν θα μπορούσε να κάτσει ξαφνικά μέσα σε ένα σπίτι και να μεγαλώνει τα παιδιά της. Εγώ πρέπει να δουλεύω και να δημιουργώ».
Γυρνάμε πίσω δυο χρόνια και στην απόφασή σου να σταματήσεις το πόλο. Μίλησέ μας για εκείνη την περίοδο.
«Το αποφάσισα όταν γνώρισα τον Παναγιώτη και κατάλαβα ότι είναι ο άνθρωπος της ζωής μου. Σε όλο αυτό που περνούσε μετά τον τραυματισμό μου, έπρεπε να του σταθώ. Δεν δυσκολεύτηκα καθόλου να πω ότι σταματάω το πόλο, γιατί για μένα ο Παναγιώτης είναι η προτεραιότητα της ζωής μου. Επιπλέον, είχα κουραστεί από το πόλο. Είχα παίξει πάρα πολλά χρόνια και θεωρώ ότι είχα μείνει στάσιμη. Αυτό το έλεγα και στα υπόλοιπα παιδιά στο πόλο, ότι είναι ένα άθλημα που μας τρώει όλη την ημέρα και δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε άλλο πέρα από αυτό. Οταν, λοιπόν έβαλα κάτω τα πράγματα και είδα ότι έχω πάει σε Ολυμπιακούς Αγώνες, σε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, σε Ευρωπαϊκό και δεν μπορούσα να κάνω κάτι άλλο πέρα από το να φέρνουμε μετάλλια, κάτι το οποίο δεν με γέμιζε ως άνθρωπο. Τότε αποφάσισα να αλλάξω τη ζωή μου και να κάνω κάτι που με γεμίζει περισσότερο».
Αρα ένιωσες ότι έφυγες… χορτασμένη από τον χώρο;
«Ισως θα μπορούσα να περιμένω έτσι ώστε να έρθει ένα… καλύτερο μετάλλιο, αλλά δεν ήταν πια στους στόχους μου. Ηθελα να βλέπω τον άνθρωπό μου καθημερινά, με γεμίζει αυτό που ζω τώρα, να έχω δηλαδή μια υγιή οικογένεια. Υπάρχουν ακόμα φίλες μου όπως η Φιλιώ Μανωλιουδάκη που είναι αδερφική μου φίλη και συνεχίζει ακόμη να παίζει. Κάθε φορά που βλέπω όλες αυτές, απορώ γιατί συνεχίζουν. Απολαβές δεν υπάρχουν και φοβάμαι για το τι θα κάνουν μετά, μόνο σε συναισθηματικό και προσωπικό επίπεδο σε ικανοποιεί τώρα πια το πόλο».
Ασχολείσαι με κάποιο σπορ;
«Ημασταν σε μια ομάδα πόλο του Βόλου φέτος μαζί με την κουμπάρα μου Βαγγελίτσα Μπαλωμενάκη, μια και ήθελα να παίξω λίγο ακόμα, σε χαμηλό επίπεδο πάντα. Τώρα πια παίζω μπιτς βόλεϊ. Βασικά απ' όταν ήμουν μικρή, έπαιζα με τις φίλες μου στην παραλία. Είναι άθλημα που μπορώ -εφόσον είμαι καλά- να το κάνω μέχρι τα 50-60. Κάνω τρεις προπονήσεις την εβδομάδα και είναι κάτι που με ευχαριστεί πολύ. Θα κατέβω μάλιστα σε αγώνες, παρ' ότι δεν έχω βρει ακόμη το… ταίρι μου στο δίδυμο. Είμαι από τους αθλητές που δεν μπορούν να πάνε σε γυμναστήριο. Θέλω να έχω μια μπάλα, να την κλοτσάω, να την πετάω, να χτυπάω, να παίζω. Δεν θα μπορούσα π.χ. να κάνω κολύμβηση, δεν μπορώ καθόλου τα ατομικά αθλήματα».
Κάνεις όνειρα για τον Κωνσταντίνο;
«Κατ' αρχάς δεν θέλω να τον επηρεάσω προς κάποια κατεύθυνση. Θέλω να γίνει πάνω από όλα καλός άνθρωπος και να μην έχει ζήλια και κακία. Σίγουρα θα μπει στον αθλητισμό. Τώρα αν θα γίνει πρωταθλητής, θα φανεί. Το ίδιο μας το σπίτι είναι ένας κανονικός αθλητικός χώρος. Με τον Παναγιώτη παίζουμε ακόμη και μέσα στο σπίτι βόλεϊ, ρακέτες».
Τα κυριότερα αποσπάσματα των όσων δήλωσε η Μαρία Τσουρή στη SportDay
Σε ποια φάση σε πετυχαίνουμε αυτή την περίοδο;
«Είμαι σε μια εντελώς οικογενειακή φάση που μεγαλώνουμε με τον Παναγιώτη το παιδί μας και ασχολούμαι με τη δουλειά μου. Εχω μια βιοτεχνία με γυναικεία νεανικά ρούχα και ουσιαστικά έτσι περνάει καθημερινά ο χρόνος μου».
Πώς γεννήθηκε αυτή η ιδέα με τα ρούχα; Είχες έφεση από μικρή στο σχέδιο;
«Είχα κάνει και μια έκθεση ζωγραφικής. Μου είχε ζητηθεί από μια εταιρεία με μαγιό, να τα σχεδιάσω εγώ. Το έκανα αλλά στη δεύτερη πρόταση που μου ξανάγινε σκέφτηκα γιατί να το κάνω για ξένες εταιρείες και να μην το κάνω για τη δική μου κι έτσι προέκυψε. Ο Παναγιώτης βασικά ήταν αυτός που με παρότρυνε γιατί πίστευε ότι μια τόσο δραστήρια γυναίκα όπως εγώ δεν θα μπορούσε να κάτσει ξαφνικά μέσα σε ένα σπίτι και να μεγαλώνει τα παιδιά της. Εγώ πρέπει να δουλεύω και να δημιουργώ».
Γυρνάμε πίσω δυο χρόνια και στην απόφασή σου να σταματήσεις το πόλο. Μίλησέ μας για εκείνη την περίοδο.
«Το αποφάσισα όταν γνώρισα τον Παναγιώτη και κατάλαβα ότι είναι ο άνθρωπος της ζωής μου. Σε όλο αυτό που περνούσε μετά τον τραυματισμό μου, έπρεπε να του σταθώ. Δεν δυσκολεύτηκα καθόλου να πω ότι σταματάω το πόλο, γιατί για μένα ο Παναγιώτης είναι η προτεραιότητα της ζωής μου. Επιπλέον, είχα κουραστεί από το πόλο. Είχα παίξει πάρα πολλά χρόνια και θεωρώ ότι είχα μείνει στάσιμη. Αυτό το έλεγα και στα υπόλοιπα παιδιά στο πόλο, ότι είναι ένα άθλημα που μας τρώει όλη την ημέρα και δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε άλλο πέρα από αυτό. Οταν, λοιπόν έβαλα κάτω τα πράγματα και είδα ότι έχω πάει σε Ολυμπιακούς Αγώνες, σε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, σε Ευρωπαϊκό και δεν μπορούσα να κάνω κάτι άλλο πέρα από το να φέρνουμε μετάλλια, κάτι το οποίο δεν με γέμιζε ως άνθρωπο. Τότε αποφάσισα να αλλάξω τη ζωή μου και να κάνω κάτι που με γεμίζει περισσότερο».
Αρα ένιωσες ότι έφυγες… χορτασμένη από τον χώρο;
«Ισως θα μπορούσα να περιμένω έτσι ώστε να έρθει ένα… καλύτερο μετάλλιο, αλλά δεν ήταν πια στους στόχους μου. Ηθελα να βλέπω τον άνθρωπό μου καθημερινά, με γεμίζει αυτό που ζω τώρα, να έχω δηλαδή μια υγιή οικογένεια. Υπάρχουν ακόμα φίλες μου όπως η Φιλιώ Μανωλιουδάκη που είναι αδερφική μου φίλη και συνεχίζει ακόμη να παίζει. Κάθε φορά που βλέπω όλες αυτές, απορώ γιατί συνεχίζουν. Απολαβές δεν υπάρχουν και φοβάμαι για το τι θα κάνουν μετά, μόνο σε συναισθηματικό και προσωπικό επίπεδο σε ικανοποιεί τώρα πια το πόλο».
Ασχολείσαι με κάποιο σπορ;
«Ημασταν σε μια ομάδα πόλο του Βόλου φέτος μαζί με την κουμπάρα μου Βαγγελίτσα Μπαλωμενάκη, μια και ήθελα να παίξω λίγο ακόμα, σε χαμηλό επίπεδο πάντα. Τώρα πια παίζω μπιτς βόλεϊ. Βασικά απ' όταν ήμουν μικρή, έπαιζα με τις φίλες μου στην παραλία. Είναι άθλημα που μπορώ -εφόσον είμαι καλά- να το κάνω μέχρι τα 50-60. Κάνω τρεις προπονήσεις την εβδομάδα και είναι κάτι που με ευχαριστεί πολύ. Θα κατέβω μάλιστα σε αγώνες, παρ' ότι δεν έχω βρει ακόμη το… ταίρι μου στο δίδυμο. Είμαι από τους αθλητές που δεν μπορούν να πάνε σε γυμναστήριο. Θέλω να έχω μια μπάλα, να την κλοτσάω, να την πετάω, να χτυπάω, να παίζω. Δεν θα μπορούσα π.χ. να κάνω κολύμβηση, δεν μπορώ καθόλου τα ατομικά αθλήματα».
Κάνεις όνειρα για τον Κωνσταντίνο;
«Κατ' αρχάς δεν θέλω να τον επηρεάσω προς κάποια κατεύθυνση. Θέλω να γίνει πάνω από όλα καλός άνθρωπος και να μην έχει ζήλια και κακία. Σίγουρα θα μπει στον αθλητισμό. Τώρα αν θα γίνει πρωταθλητής, θα φανεί. Το ίδιο μας το σπίτι είναι ένας κανονικός αθλητικός χώρος. Με τον Παναγιώτη παίζουμε ακόμη και μέσα στο σπίτι βόλεϊ, ρακέτες».
Posted in: Polo
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου