Η ιστορία του Ιωάννη Παπαπέτρου... ~ EΡΥΘΡΟΛΕΥΚΑ ΝΕΑ

Το Sport24.gr παρουσιάζει την ιστορία του Ιωάννη Παπαπέτρου. Του νεαρού φόργουορντ του Τέξας και της Εθνικής Νέων που ενδιαφέρει τον Ολυμπιακό. Τα παπούτσια που δεν έβρισκε, το e-mail για την έξοδο και ο ρόλος της Ελληνίδας μάνας!

Πολύ πριν ανακαλύψουν όλοι την Εθνική Νέων Ανδρών (γιατί μετά το 5/5 στο Ευρωμπάσκετ της Εσθονίας, οι πάντες έπεσαν πάνω τους -με την ίδια... ταχύτητα εξαφανίστηκαν μετά τον αποκλεισμό τους από την τετράδα) και τα ονόματα των παικτών που έφεραν το εθνόσημο στο στήθος, κάποια από... αυτά τα παιδιά έκαναν πράγματα (που λέει και μια ψυχή). Σημαντικά. Του τύπου χιλιάδων καταχωρήσεων στο διαδίκτυο -στις μηχανές αναζήτησης. Ενας εξ αυτών είναι ο Ιωάννης Παπαπέτρου.

Ναι, ο πρώτος σκόρερ του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος στο Πανευρωπαϊκό, που έχει μπει στο στόχαστρο του Ολυμπιακού. Οσο όμως, και να ψάχνετε... στα internet δύσκολα θα βρείτε περισσότερα από αυτά που ξέρει ο πατέρας του, Αργύρης Παπαπέτρου (ο γνωστός), από τον οποίον ζητήσαμε να μας πει... την πάσα αλήθεια.

Τα παπούτσια που δεν βρίσκονταν

«Ο Ιωάννης είναι ο δεύτερος γιος της οικογενείας μας. Ηλθε στη ζωή μας δυόμιση χρόνια μετά τον πρωτότοκο, Γιώργο, στην Πάτρα όπου έπαιζα μπάσκετ το 1994 (στον Απόλλωνα). Το 1996 που επιστρέψαμε στην Αθήνα και εγκατασταθήκαμε στο Παλαιό Φάληρο, μαζί με τη σύζυγο μου Νατάσα, προβληματιστήκαμε για το πού θα βρούμε κάποιο χώρο, ώστε να ασχοληθούν τα παιδιά με τον αθλητισμό. Να αποκτήσουν αθλητική παιδεία πριν καταλήξουν οι ίδιοι στο σπορ που θα τους άρεσε περισσότερο. Εμάς μας ενδιέφερε να αθλούνται.

Αρχικά, τους γράψαμε στο κολυμβητήριο και όταν μας ενημέρωσαν ότι ήθελαν να γνωρίσουν και άλλα αθλήματα, τους πήγαμε για ποδόσφαιρο. Συμπτωματικά και εγώ είχα ξεκινήσει τον αθλητισμό από το ποδόσφαιρο. Είχαμε κοντά μας μια πολύ γνωστή ακαδημία, της οποίας ηγείται ο Κώστας Μπατσινίλας. Ηξερα πως εκεί γινόταν πολύ καλή δουλειά και επειδή ζητούμενο ήταν και να μπουν στη νοοτροπία ενός ομαδικού αθλήματος, να μάθουν επί της ομαδικής συνεργασίας, τους «γράψαμε» εκεί.

Πολύ γρήγορα τα παιδιά αναπτύχθηκαν, ψήλωσαν και συν του ότι... δεν βρίσκαμε εύκολα ποδοσφαιρικά παπούτσια, προέκυψε νέος προβληματισμός. Θέλαμε να βρούμε ένα άθλημα που ήταν πιο κοντά στο σωματότυπο τους. Και έτσι διαλέξαμε το μπάσκετ και πιο συγκεκριμένα τον Πανιώνιο. Η πορεία και των δυο ήταν κοινή και αργότερα, στον Ηλυσιακό. Οταν ξεκίνησαν το μπάσκετ, ο Γιώργος ήταν 9 και ο Ιωάννης 6.5. Αρχικά, ο μικρός ερχόταν και έβλεπε τις προπονήσεις του αδελφού του και τον επόμενο χρόνο ήλθε η ώρα να μπει στο γήπεδο. Του άρεσε πάρα πολύ, όπως και στον Γιώργο και έτσι το μπάσκετ έγινε το άθλημα που επέλεξαν. Αγάπησαν την πορτοκαλί μπάλα και συνέχισαν».

Πώς προέκυψε η Αμερική

«Οταν ο Γιώργος έκλεισε τα 18 και τελείωσε το λύκειο μας ενημέρωσε ότι θα ήθελε να σπουδάσει στις ΗΠΑ, για να δει και το αμερικανικό όνειρο. Τον πρώτο χρόνο πήγε σε ένα prep school, προκειμένου να μάθει τη γλώσσα και να μπει στο πνεύμα της ζωής στην Αμερική, αλλά και σε αυτό του αμερικανικού μπάσκετ. Μετά έγινε παίκτης του Franklin Pierce, της Division 2. Ο Ιωάννης, βλέποντας πως ο αδελφός του ήταν χαρούμενος μετά τον πρώτο του χρόνο στις ΗΠΑ, από όλα, επέμενε να ακολουθήσει αυτό το δρόμο κι εκείνος. Είχε μόλις τελειώσει την πρώτη λυκείου και εμείς, αρχικά, τον παίρναμε αψήφιστα.

Του εξηγούσαμε πως ο αδελφός του έφυγε, αφού πρώτα τελείωσε το λύκειο και ότι θα ήταν καλύτερα αν περίμενε να μεγαλώσει λίγο ακόμα, πριν ζήσει το ταξίδι. Εκείνος όμως, δεν μεταπείστηκε. Συνέχισε να επιμένει, έλεγε ότι όσο νωρίτερα πάει τόσο καλύτερα θα ήταν.

Η επιμονή του και η ωριμότητα που επέδειξε ήταν αυτά που μας υποχρέωσαν να εξετάσουμε τις προτάσεις που είχαμε ήδη από high schools και επιλέξαμε ένα (το Air Academy of Florida) που ήταν στρατιωτικό σχολείο -«βγάζει» ιπτάμενους. Είδαμε ότι ήταν εσώκλειστοι οι φοιτητές, το επίπεδο πειθαρχίας ήταν μεγάλο, όπως και εκείνο της ασφάλειας (μετά τις 10 το βράδυ, «κόβονταν» τα πάντα: το ρεύμα και το internet κλπ.

Για να πάρει άδεια το σαββατοκύριακο, έδινα εγώ άδεια μέσω email), βρισκόταν σε μια μικρή επαρχιακή πόλη της Φλόριντα, στο Μέλμπουρν δηλαδή τη Μελβούρνη, τα πάντα μας ικανοποιούσαν απόλυτα και είπαμε το ΟΚ. Αν κοιτάξουμε πίσω, ούτε που καταλάβαμε πότε πέρασαν τόσα χρόνια που είναι τα παιδιά στην Αμερική».

Η Ελληνίδα μάνα και η αποφασιστικότητα των υιών

Τι είχε όμως, να πει η μάνα για όλα αυτά, που είχε ήδη αποχωριστεί τον ένα της γιο και ήταν προ του να αποχωριστεί και τον δεύτερο και μάλιστα ελαφρώς... πρόωρα;

«Τα είδε πραγματικά, όλα! Πιστεύαμε πάντα, πως τα παιδιά θα μπορούν να υποστηρίξουν τον εαυτό τους όταν τελειώσουν το σχολείο, με μια μικρή καθοδήγηση από τους γονείς. Γιατί έτσι είχα μάθει, από την προσωπική μου εμπειρία. Ημουν μικρός όταν έφυγα από το Αιγίνιο, του νομού Πιερίας για να έλθω στην Αθήνα. Και να θυμίσω πως τότε οι συνθήκες ήταν διαφορετικές, έτσι; Τους έδωσα την ευχή που μου είχε δώσει ο πατέρας μου, όταν ενώ με πολιορκούσαν οι Αρης και ΠΑΟΚ, εγώ επέλεξα τον Παναθηναϊκό. Μου είχε πει «να πας εκεί που λέει η καρδιά σου, εκεί όπου θα αναπτυχτείς καλύτερα».

Ομολογώ ωστόσο, πως αν δεν ήταν και η τεχνολογία της σήμερον ημέρας, θα είχαμε... χαθεί. Σκέφτομαι πως οι γονείς άλλων εποχών ήταν πολύ πιο τολμηροί. Τότε που ένα γράμμα έκανε δυο μήνες θα φτάσει στον προορισμό του.

Θα ήθελα να εκμεταλλευτώ αυτήν την ευκαιρία, για να ευχαριστήσω για πρώτη φορά τη σύζυγο μου, γιατί στάθηκε βράχος. Ηθελε να κάνει ό,τι ήταν καλύτερο για τα παιδιά της και για αυτό συναίνεσε στο να αναζητήσουν με τις καλύτερες προϋποθέσεις, την τύχη τους στις ΗΠΑ.

Αυτό που με συγκλόνισε περισσότερο ήταν ότι κάποια στιγμή τους ρώτησα αν τους «πνίγει» το φορτωμένο και απαιτητικό πρόγραμμα που είχαν. Τους είπα πως αν τυχόν το μετάνιωσαν και ήθελαν να γυρίσουν, εμείς θα ήμασταν δίπλα τους, θα τους στηρίζαμε ό,τι και αν έκαναν. Μου απάντησαν ότι «ήλθαμε στην Αμερική για ένα σκοπό. Είμαστε συνειδητοποιημένοι. Και ευχαριστημένοι». Οταν βλέπεις τα παιδιά σου να βγάζουν υγεία και χαρά, όταν το πρόσωπο τους είναι χαμογελαστό, δεν μπορείς να ζητήσεις κάτι άλλο».

Ο Ioannis Papapetrou έγινε «Papi» (γιατί οι Αμερικανοί... το χάνουν, όταν το επίθετο είναι περισσότερες από δυο συλλαβές), τελείωσε το σχολείο και επέλεξε τους Τexas Longhorns. Αν δεν έχετε υπ' όψιν σας ποιοι είναι αυτοί, μια στιγμή. Για αυτό είμαστε εμείς (και ο πατέρας του) εδώ. «Ο Ιωάννης ανακοίνωσε τηλεοπτικά την απόφαση του για το κολέγιο της προτίμησης του. Τον πολιορκούσαν πολλά μεγάλα πανεπιστήμια. Εκείνος είχε να αποφασίσει μεταξύ του θρυλικού Kansas και του University of Texas. Και τα δυο προγράμματα είναι πολύ μεγάλα, με 50-55.000 φοιτητές, ενώ παίζουν και στην ίδια λίγκα, την Big 12. Επέλεξε το δεύτερο, το οποίο για να καταλάβετε τα μεγέθη, επενδύει στον αθλητισμό κάθε χρόνο περί τα 150.000.000 δολ. Ο Ιωάννης πίστευε πως εκεί θα είχε τη δυνατότητα να αναπτυχθεί καλύτερα, δεδομένης και της συγκυρίας ότι το Τέξας επρόκειτο να στηριχθεί στους πρωτοετείς».

Μήπως επηρεάστηκε και από το γεγονός ότι ο Κέβιν Ντουράντ μεγαλούργησε στο ίδιο κολέγιο; «Η αλήθεια είναι πως ναι. Γιατί το Τέξας είχε ήδη επεξεργαστεί το μοντέλο ενός ψηλού περιφερειακού παίκτη. Ο μικρός έπαιζε στην Εθνική παίδων πλέι μέικερ και ενδεχομένως αυτό που τον εξιτάρισε να ήταν ότι του έδωσαν τη δυνατότητα, μέσα από το πρόγραμμα τους, να περάσει από όλες αυτές τις θέσεις».

Από το αεροδρόμιο, για προπόνηση

Στα τρία χρόνια που έχει ήδη περάσει στο Τέξας, έγινε και «Greek Army Knife», πριν γίνει πρώτος σκόρερ της Εθνικής U20, στην Εσθονία και στόχος του Ολυμπιακού. Ο υπερήφανος πατέρας εξηγεί πως «εμείς θέλαμε να σπουδάσουν. Να 'χουν και ακαδημαϊκή κατάρτιση και να συνεχίσουν το όνειρο τους, που είναι το μπάσκετ. Αυτό ήταν το κίνητρο άλλωστε, για να πάνε στην Αμερική.

Ο Ιωάννης διάλεξε το sports management και την κινησιολογία και ο Γιώργος business administration και marketing. Και οι δυο έχουν μια κύρια και μια δευτερεύουσα ειδικότητα. Και πώς προλαβαίνουν να είναι συνεπείς και στα μαθήματα τους, από τη στιγμή που καθημερινά έχουν και προπονήσεις έξι ωρών; «Στις ΗΠΑ όλα είναι μελετημένα. Εχουν ξεχωριστούς χώρους για να μελετούν, όπου μπορούν να συγκεντρώνονται και σε λίγες ώρες να έχουν κάνει τις καθημερινές εργασίες».

Επί της ουσίας, «όλα τα παιδιά θέλουν το κατάλληλο περιβάλλον για να αναπτύξουν τις δεξιότητες τους. Εμείς ήμασταν τυχεροί και τολμηροί. Και οι δύο έχουν μοχθήσει και έχουν προσπαθήσει πάρα πολύ να ανταποκριθούν στα προγράμματα τα οποία οφείλουν να ακολουθούν. Χωρίς δουλειά δεν γίνεται τίποτα, κυρίως στην Αμερική όπου υπάρχουν πάρα πολλές επιλογές παικτών. Υπάρχουν βέβαια, και άλλα παιδιά που προσπαθούν πάρα πολύ, αλλά δεν βρίσκουν το καλύτερο περιβάλλον. Θέλω να ευχηθώ σε όλα να απολαύσουν το συνδυασμό».

Ο Αργύρης Παπαπέτρου βρέθηκε για έξι μέρες στην Εσθονία «αλλά τον Ιωάννη τον είδα κατ' ιδίαν σήμερα, που τον παρέλαβα από το αεροδρόμιο. Πριν φύγω για τη δουλειά, είπα και σε εκείνον και στον Γιώργο να καθίσουν να ξεκουραστούν. Δέκα λεπτά αργότερα, είχαν πάρει τα πράγματα τους και πήγαν για προπόνηση. Είναι μάλλον, η επαφή που επιζητούσαν ένα χρόνο μακριά, ως αδέλφια: αυτή στο γήπεδο. Η ζωή στην Αμερική τους έχει ωριμάσει. Για εμάς τους γονείς δεν υπάρχει καλύτερο δώρο από το να βλέπουμε αυτήν την μοναδική σχέση που έχουν μεταξύ τους".

Μια κουβέντα για το μάρμαρο

Οπως έκανε από όταν τα παιδιά του ήταν μικρά, ο πατήρ Παπαπέτρου δεν έχει να πει κάτι επί του ενδιαφέροντος του Ολυμπιακού για τον μικρό του γιο. «Είναι κάτι για το οποίο θα αποφασίσει ο ίδιος, όπως έκανε για ό,τι άλλο αφορούσε τη ζωή του μέχρι τώρα». Επί της ουσίας, ο 19χρονος καλείται να αποφασίσει αν θα ολοκληρώσει το πρόγραμμα στο University of Texas και μετά θα αναζητήσει την τύχη του στο ΝΒΑ, μέσω του ντραφτ ή αν θα εξελίξει τις ικανότητες του στην Ευρώπη, πριν αναζητήσει (όταν έλθει η ώρα) μια θέση στον «άλλον πλανήτη».

http://www.sport24.gr