Δευτέρα, Ιανουαρίου 31, 2011
Red Hunter
Ο δανεισμός του Κριστιάν Νέμεθ στο Βόλο, με γυμνό μάτι, μοιάζει πισωγύρισμα. Στην πραγματικότητα, παίρνει απλά τη φορά που χρειάζεται, ώστε το… άλμα επιστροφής του στο Λιμάνι να «κλέψει» χειροκρότημα. Από μικρά pause, άλλωστε, συνηθισμένος…
Πενήντα οκτώ αγωνιστικά λεπτά, μοιρασμένα σε τρεις αναμετρήσεις (με Πανιώνιο, Ατρόμητο και Κέρκυρα) και με στατιστικό απολογισμό μίας ασίστ (στον Πάντελιτς), έξι σωστών μεταβιβάσεων, τριών λαθών και άλλων τόσων φάουλ (ένα υπέρ, δύο κατά) και λαθών. Δύσκολα το λες «γεμάτο». Ούτε καν με την προσθήκη του 90λεπτου στον αγώνα Κυπέλλου με την Ηλιούπολη (1-0). Το μοναδικό ολόκληρο…
Σύμφωνοι, οι αριθμοί δε λένε πάντα την αλήθεια. Αλλά η αλήθεια μπορεί εύκολα να αποτυπωθεί με αριθμούς. Κι όταν πρόκειται για τους «μικρούς» που έγραψε το κοντέρ του Κρίστιαν Νέμεθ στο Λιμάνι, αρκούν οι στοιχειώδεις γνώσεις αριθμητικής, για να «κλειδώσει» ως συμπέρασμα πως ο δανεισμός του Ούγγρου (στον αυριανό αντίπαλο, τον Βόλο) πρώτα και κύρια αποτελεί ωφέλημα γι’ αυτόν τον ίδιο. Να παίξει, να ξεφύγει, να «λυθεί». Και με το καλό, να επιστρέψει.
Το next big thing της Ουγγαρίας
Δεν χωρεί αμφιβολία, η μοναδική ουσιαστική «ολυμπιακή» προσφορά του άλλοτε επιθετικού της Λίβερπουλ περιορίστηκε στο καλοκαιρινό επικοινωνιακό… νταχτιρντί που φύλαξε ο Μαρινάκης στον «αιώνιο» («αρπαγή», μέσα απ’ τα χέρια). Στο γήπεδο, δεν βγήκε ισότιμα. Η εμπιστοσύνη του Βαλβέρδε του γύριζε με τακτ την πλάτη, οι όποιες ευκαιρίες (έστω, οι λίγες) αρνήθηκαν να μετουσιωθούν σε «πειστική απάντηση», προέκυψε μεσόδιαβα και λίγη γκρίνια, άνοστο (το) «γλυκό». Όχι ακριβώς αναμενόμενο. Δίπλα, βλέπετε, στα περσινά του δείγματα γραφής στην ΑΕΚ, κάθονταν τα πραγματικά καλά. Πρώτα, με τους «μικρούς» των Μαγυάρων. Οι εκπληκτικές του εμφανίσεις στο Παγκόσμιο Νέων της Αιγύπτου, το ’09 (ειδικά τον προημιτελικό με την Ιταλία, τον πήρε μοναχός του). Νωρίτερα, τα 9 γκολ σε 6 ματς στο Euro U-17 του ’07. Aκόμη πιο νωρίς η καθιέρωση και τα 14 γκολ σε 37 αγώνες Πρωταθλήματος με την τίμια ΜΤΚ (2005 – 2007), σκάρτα 17. Το ρούχο του next big thing που του ‘χει φορέσει προ πολλού η ποδοσφαιρική Ουγγαρία, ιδίως μετά τη μεταγραφή στη Λίβερπουλ (2007).
Ο «νέος Οουεν» του… Ρας!
Μετά, η εποχή στο Ανφιλντ και το Μέλγουντ. Οι 750.000 στερλίνες που ξεσυρτάρωσε ο Ράφα για τα μάτια του. Τα «όργια» στη β’ ομάδα, πρώτος σκόρερ (ξεκίνημα με πέντε γκολ σε τρία ματς!), καλύτερος νέος παίκτες και η πρωτοφανής αποδοχή από τον κόσμο (και η «Kop» δεν ήταν ποτέ της εύκολη σ’ αποθεώσεις), μέσα από αξιολογικές ατάκες τύπου «νέος Οουεν» (δια εμπνεύσεως… Ιαν Ρας!) ή «έχει τα τελειώματα του Τόρες», που πάντοτε υποδεχόταν με το κεφάλι κάτω («μεγάλη μου τιμή, αλλά είναι πολύ νωρίς για να λέμε τέτοια πράγματα»). Το «είναι τεράστιο ταλέντο» του κόουτς Μπενίτεθ στην ιστορική περιοδεία των Reds στη Σιγκαπούρη (καλοκαίρι ’09, δύο γκολ στο 5-0 επί των ντόπιων). Ε, και τότε;
Τραυματισμοί και… Γιουσούφ Χέρσι!
Γκαντεμόσαυρος! Όχι άλλοθι, εξήγηση. Πάνω που «ανέβαινε», τραυματισμός και κάτω. Καλοκαίρι του ’08, ο Μπενίτεθ βλέπει τις… πλάκες που κάνει με τη β’ και «με πήρε κοντά του. Στην αρχή όλα πήγαιναν καλά (σ.σ. τον Ιούλιο βγάζει μάτια σ’ ένα φιλικό με τη Βιγιαρεάλ), όμως κάποια στιγμή πήγα στην Ουγγαρία να παίξω με την Εθνική και τραυματίστηκα σοβαρά». Τέσσερις μήνες off… Τέλος πάντων, επιστρέφει. Δίνεται στην Μπλάκπουλ για να πάρει ματς, αλλά στο πρώτο κιόλας ματς, πέφτει ανάσκελα! Τρεις μήνες off… Ερχεται Ελλάδα (ΑΕΚ). Όχι άκοπα: «Δεν ήταν», λέει, «εύκολη η απόφαση. Το μόνο που ήξερα για την Αθήνα, ήταν ο καλός καιρός και η Ακρόπολη!» Ισχυρίζεται ο (αστικός) μύθος πως καθοριστικές για το ok ήταν δυο κουβέντες που του είπε ο συμπατριώτης του, άλλοτε ποδοσφαιριστής της Ενωσης, ο Ντάνιελ Τόζερ! Μπορεί… Εν πάση περιπτώσει, παίζει, «γράφει» (μέχρι και τον Ολυμπιακό «σκότωσε» στο 2-1 του… Τοροσίδη στο ΟΑΚΑ), ξεχωρίζει, ώσπου, τον χειμώνα, πάλι «ωχ»! Νέο «τσάκισμα», πάλι μήνες off, αλλά «έπαιρνα δύναμη από την οικογένειά μου, την κοπέλα μου, τους γιατρούς και τους συμπαίκτες μου». Ειδικά, τον… γαμπρούλη του Τεν Κάτε! Τον τιτάνα, Γιουσούφ Χέρσι! «Κολλητοί»…
Στο παραδουνάβιο εστιατόριο…
Όπως, στη Λίβερπουλ, με τους Σιμόν και Γκιούλαζι. Ούγγροι κι αυτοί, μαζί στις «μικρές» εθνικές, μαζί και στο άλμα στην Αγγλία («πάντα ήθελα να παίξω εκεί»). Παρεμπιπτόντως, ο τρόπος με τον οποίο πληροφορήθηκε τη μεταγραφή του στο Μέρσισαϊντ, περίπου μυθιστορηματικός: με τον Σιμόν, λέει, είχανε τον ίδιο μάνατζερ. Ανήμερα, λοιπόν, του τελικού του Champions League του ’07, ανάμεσα σε Λίβερπουλ και Μίλαν (στην Αθήνα), ο τύπος τους πάει για φαϊ. Κουβέντα, ματιές στο γυαλί της τηλεόρασης, ερώτηση – παγίδα: «Ποιος προτιμάτε να νικήσει;» Η απάντηση (αν δόθηκε) δεν έγινε γνωστή, εν αντιθέσει με το… λιποθυμικό επεισόδιο των δυο πιτσιρικάδων, όταν ο μάνατζερ πήρε το ριμπάουντ και κάρφωσε με κρότο: «Να ξέρετε, πάντως, πως μία από τις δύο ομάδες, είναι η καινούργια σας»! Όπως και να το δει κανείς, σε σχέση μ’ εκείνην, η τωρινή, η τελευταία του «μεταγραφή», ένα «σφίξιμο» το βγάζει. Στη λογική της «προόδου καριέρας». Αλλά, όπως θα ‘λεγε και ο Ράφα, «αν προσεχτεί, θα αφήσει εποχή». Και η επιλογή του Ολυμπιακού «πατούσε» ακριβώς σε τούτη τη γραμμή: της προσοχής. Για να παίξει (άρα, να αποφύγει τον κίνδυνο του τέλματος), για να επανέλθει (σε στάνταρ ικανά, που, από τη νέα σεζόν δεν θα τον θέλουν εκτός αποστολής), για να «φτιάξει» την ψυχολογία του. Κι όλα αυτά, όχι σε μια ομάδα – κουτουρού. Σε περίπτωση αμφιβολίας για την αποτελεσματικότητα του τρόπου, δώρο το… σώβρακο του Μήτρογλου!
Tips
@ Η μητέρα του υπήρξε αθλήτρια του χάντμπολ. Ανέλαβε η ίδια την αθλητική διαπαιδαγώγηση του γιου. Και, μολονότι, «ψάχτηκαν» σε διάφορα αθλήματα, ο Νέμεθ επέμεινε σ’ εκείνο (ποδόσφαιρο) που της είχε υποδείξει… απ’ τα τρία του!
@ Τον πατέρα του τον έχασε στα επτά (το ‘96), ενώ έχει μια μεγαλύτερη αδελφή, στα 25.
@ Στο Λίβερπουλ έτρεφε λατρεία για Τζέραρντ και για Τόρες, αλλά το διαχρονικό ποδοσφαιρικό του ίνδαλμα είναι Ιταλός: ο Αλεσάντρο ντελ Πιέρο.
@ Στον ελεύθερο χρόνο του, shopping, βόλτες, εστιατόριο ή σπίτι για κάνα καλό DVD ή Playstation.
@ Αυτό που τον εκνευρίζει περισσότερο απ’ όλα στην Αθήνα, είναι η κίνηση στους δρόμους.
@ Τυχερός του αριθμός, το «29». Ο πρώτος που πήρε στους «μικρούς» της Λίβερπουλ.
http://www.katimagiko.gr
Πενήντα οκτώ αγωνιστικά λεπτά, μοιρασμένα σε τρεις αναμετρήσεις (με Πανιώνιο, Ατρόμητο και Κέρκυρα) και με στατιστικό απολογισμό μίας ασίστ (στον Πάντελιτς), έξι σωστών μεταβιβάσεων, τριών λαθών και άλλων τόσων φάουλ (ένα υπέρ, δύο κατά) και λαθών. Δύσκολα το λες «γεμάτο». Ούτε καν με την προσθήκη του 90λεπτου στον αγώνα Κυπέλλου με την Ηλιούπολη (1-0). Το μοναδικό ολόκληρο…
Σύμφωνοι, οι αριθμοί δε λένε πάντα την αλήθεια. Αλλά η αλήθεια μπορεί εύκολα να αποτυπωθεί με αριθμούς. Κι όταν πρόκειται για τους «μικρούς» που έγραψε το κοντέρ του Κρίστιαν Νέμεθ στο Λιμάνι, αρκούν οι στοιχειώδεις γνώσεις αριθμητικής, για να «κλειδώσει» ως συμπέρασμα πως ο δανεισμός του Ούγγρου (στον αυριανό αντίπαλο, τον Βόλο) πρώτα και κύρια αποτελεί ωφέλημα γι’ αυτόν τον ίδιο. Να παίξει, να ξεφύγει, να «λυθεί». Και με το καλό, να επιστρέψει.
Το next big thing της Ουγγαρίας
Δεν χωρεί αμφιβολία, η μοναδική ουσιαστική «ολυμπιακή» προσφορά του άλλοτε επιθετικού της Λίβερπουλ περιορίστηκε στο καλοκαιρινό επικοινωνιακό… νταχτιρντί που φύλαξε ο Μαρινάκης στον «αιώνιο» («αρπαγή», μέσα απ’ τα χέρια). Στο γήπεδο, δεν βγήκε ισότιμα. Η εμπιστοσύνη του Βαλβέρδε του γύριζε με τακτ την πλάτη, οι όποιες ευκαιρίες (έστω, οι λίγες) αρνήθηκαν να μετουσιωθούν σε «πειστική απάντηση», προέκυψε μεσόδιαβα και λίγη γκρίνια, άνοστο (το) «γλυκό». Όχι ακριβώς αναμενόμενο. Δίπλα, βλέπετε, στα περσινά του δείγματα γραφής στην ΑΕΚ, κάθονταν τα πραγματικά καλά. Πρώτα, με τους «μικρούς» των Μαγυάρων. Οι εκπληκτικές του εμφανίσεις στο Παγκόσμιο Νέων της Αιγύπτου, το ’09 (ειδικά τον προημιτελικό με την Ιταλία, τον πήρε μοναχός του). Νωρίτερα, τα 9 γκολ σε 6 ματς στο Euro U-17 του ’07. Aκόμη πιο νωρίς η καθιέρωση και τα 14 γκολ σε 37 αγώνες Πρωταθλήματος με την τίμια ΜΤΚ (2005 – 2007), σκάρτα 17. Το ρούχο του next big thing που του ‘χει φορέσει προ πολλού η ποδοσφαιρική Ουγγαρία, ιδίως μετά τη μεταγραφή στη Λίβερπουλ (2007).
Ο «νέος Οουεν» του… Ρας!
Μετά, η εποχή στο Ανφιλντ και το Μέλγουντ. Οι 750.000 στερλίνες που ξεσυρτάρωσε ο Ράφα για τα μάτια του. Τα «όργια» στη β’ ομάδα, πρώτος σκόρερ (ξεκίνημα με πέντε γκολ σε τρία ματς!), καλύτερος νέος παίκτες και η πρωτοφανής αποδοχή από τον κόσμο (και η «Kop» δεν ήταν ποτέ της εύκολη σ’ αποθεώσεις), μέσα από αξιολογικές ατάκες τύπου «νέος Οουεν» (δια εμπνεύσεως… Ιαν Ρας!) ή «έχει τα τελειώματα του Τόρες», που πάντοτε υποδεχόταν με το κεφάλι κάτω («μεγάλη μου τιμή, αλλά είναι πολύ νωρίς για να λέμε τέτοια πράγματα»). Το «είναι τεράστιο ταλέντο» του κόουτς Μπενίτεθ στην ιστορική περιοδεία των Reds στη Σιγκαπούρη (καλοκαίρι ’09, δύο γκολ στο 5-0 επί των ντόπιων). Ε, και τότε;
Τραυματισμοί και… Γιουσούφ Χέρσι!
Γκαντεμόσαυρος! Όχι άλλοθι, εξήγηση. Πάνω που «ανέβαινε», τραυματισμός και κάτω. Καλοκαίρι του ’08, ο Μπενίτεθ βλέπει τις… πλάκες που κάνει με τη β’ και «με πήρε κοντά του. Στην αρχή όλα πήγαιναν καλά (σ.σ. τον Ιούλιο βγάζει μάτια σ’ ένα φιλικό με τη Βιγιαρεάλ), όμως κάποια στιγμή πήγα στην Ουγγαρία να παίξω με την Εθνική και τραυματίστηκα σοβαρά». Τέσσερις μήνες off… Τέλος πάντων, επιστρέφει. Δίνεται στην Μπλάκπουλ για να πάρει ματς, αλλά στο πρώτο κιόλας ματς, πέφτει ανάσκελα! Τρεις μήνες off… Ερχεται Ελλάδα (ΑΕΚ). Όχι άκοπα: «Δεν ήταν», λέει, «εύκολη η απόφαση. Το μόνο που ήξερα για την Αθήνα, ήταν ο καλός καιρός και η Ακρόπολη!» Ισχυρίζεται ο (αστικός) μύθος πως καθοριστικές για το ok ήταν δυο κουβέντες που του είπε ο συμπατριώτης του, άλλοτε ποδοσφαιριστής της Ενωσης, ο Ντάνιελ Τόζερ! Μπορεί… Εν πάση περιπτώσει, παίζει, «γράφει» (μέχρι και τον Ολυμπιακό «σκότωσε» στο 2-1 του… Τοροσίδη στο ΟΑΚΑ), ξεχωρίζει, ώσπου, τον χειμώνα, πάλι «ωχ»! Νέο «τσάκισμα», πάλι μήνες off, αλλά «έπαιρνα δύναμη από την οικογένειά μου, την κοπέλα μου, τους γιατρούς και τους συμπαίκτες μου». Ειδικά, τον… γαμπρούλη του Τεν Κάτε! Τον τιτάνα, Γιουσούφ Χέρσι! «Κολλητοί»…
Στο παραδουνάβιο εστιατόριο…
Όπως, στη Λίβερπουλ, με τους Σιμόν και Γκιούλαζι. Ούγγροι κι αυτοί, μαζί στις «μικρές» εθνικές, μαζί και στο άλμα στην Αγγλία («πάντα ήθελα να παίξω εκεί»). Παρεμπιπτόντως, ο τρόπος με τον οποίο πληροφορήθηκε τη μεταγραφή του στο Μέρσισαϊντ, περίπου μυθιστορηματικός: με τον Σιμόν, λέει, είχανε τον ίδιο μάνατζερ. Ανήμερα, λοιπόν, του τελικού του Champions League του ’07, ανάμεσα σε Λίβερπουλ και Μίλαν (στην Αθήνα), ο τύπος τους πάει για φαϊ. Κουβέντα, ματιές στο γυαλί της τηλεόρασης, ερώτηση – παγίδα: «Ποιος προτιμάτε να νικήσει;» Η απάντηση (αν δόθηκε) δεν έγινε γνωστή, εν αντιθέσει με το… λιποθυμικό επεισόδιο των δυο πιτσιρικάδων, όταν ο μάνατζερ πήρε το ριμπάουντ και κάρφωσε με κρότο: «Να ξέρετε, πάντως, πως μία από τις δύο ομάδες, είναι η καινούργια σας»! Όπως και να το δει κανείς, σε σχέση μ’ εκείνην, η τωρινή, η τελευταία του «μεταγραφή», ένα «σφίξιμο» το βγάζει. Στη λογική της «προόδου καριέρας». Αλλά, όπως θα ‘λεγε και ο Ράφα, «αν προσεχτεί, θα αφήσει εποχή». Και η επιλογή του Ολυμπιακού «πατούσε» ακριβώς σε τούτη τη γραμμή: της προσοχής. Για να παίξει (άρα, να αποφύγει τον κίνδυνο του τέλματος), για να επανέλθει (σε στάνταρ ικανά, που, από τη νέα σεζόν δεν θα τον θέλουν εκτός αποστολής), για να «φτιάξει» την ψυχολογία του. Κι όλα αυτά, όχι σε μια ομάδα – κουτουρού. Σε περίπτωση αμφιβολίας για την αποτελεσματικότητα του τρόπου, δώρο το… σώβρακο του Μήτρογλου!
Tips
@ Η μητέρα του υπήρξε αθλήτρια του χάντμπολ. Ανέλαβε η ίδια την αθλητική διαπαιδαγώγηση του γιου. Και, μολονότι, «ψάχτηκαν» σε διάφορα αθλήματα, ο Νέμεθ επέμεινε σ’ εκείνο (ποδόσφαιρο) που της είχε υποδείξει… απ’ τα τρία του!
@ Τον πατέρα του τον έχασε στα επτά (το ‘96), ενώ έχει μια μεγαλύτερη αδελφή, στα 25.
@ Στο Λίβερπουλ έτρεφε λατρεία για Τζέραρντ και για Τόρες, αλλά το διαχρονικό ποδοσφαιρικό του ίνδαλμα είναι Ιταλός: ο Αλεσάντρο ντελ Πιέρο.
@ Στον ελεύθερο χρόνο του, shopping, βόλτες, εστιατόριο ή σπίτι για κάνα καλό DVD ή Playstation.
@ Αυτό που τον εκνευρίζει περισσότερο απ’ όλα στην Αθήνα, είναι η κίνηση στους δρόμους.
@ Τυχερός του αριθμός, το «29». Ο πρώτος που πήρε στους «μικρούς» της Λίβερπουλ.
http://www.katimagiko.gr
Posted in: Δανεικοί
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου