Παρασκευή, Νοεμβρίου 18, 2011
ΕΡΥΘΡΟΛΕΥΚΑ ΝΕΑ
Τα φώτα του για τα μεγάλα ντέρμπι των αιωνίων κατέθεσε με δηλώσεις του ο Αντώνης Νικοπολίδης και αναφέρθηκε στις αναμνήσεις του ενόψει του αγώνα.
Αναλυτικά το πρώτο μέρος της συνέντευξης του Αντώνη Νικοπολίδη στην επίσημη ιστοσελίδα του Ολυμπιακού
- Αντώνη από πότε έχεις να παρακολουθήσεις ντέρμπι Ολυμπιακού – Παναθηναϊκού ως θεατής;
«Από τα πρώτα χρόνια που ήμουν στον Παναθηναϊκό, που ήμουν εκτός αποστολής, παρακολουθούσα παιχνίδια. Τα τελευταία 18 χρόνια, είτε αγωνίζομαι, είτε βρίσκομαι στον πάγκο μιας ομάδας».
- Πως νιώθει ένας θεατής ακόμα κι αν είναι στον πάγκο;
«Αυτά τα ντέρμπι, είναι κάτι διαφορετικό. Ντέρμπι είναι και με την ΑΕΚ και με τον ΠΑΟΚ, αλλά αυτό είναι ένα τελείως ξεχωριστό παιχνίδι. Είναι από τα παιχνίδια που θέλεις να τα ζήσεις, να τα παίξεις. Όπως θες να παίξεις σε ένα επίπεδο στο Champions League με μεγάλες ομάδες, έτσι και στην Ελλάδα είναι αυτό το παιχνίδι. Είναι οι δύο κορυφαίες ομάδες στην Ελλάδα. Βασικός στόχος είναι η νίκη, το πρωτάθλημα, αν και πιστεύω ότι κρίνεσαι η πορεία σου στο πρωτάθλημα και όχι σε αυτό το παιχνίδι. Είναι θέμα εγωισμού και πρεστίζ, περισσότερο».
- Όπως είπες τα παιχνίδια αυτά είναι πολύ σημαντικά, για τον κόσμο, τον συγκινούν, συγκεντρώνουν το ενδιαφέρον τους σε συζητήσεις, μέρες πριν από τα ντέρμπι. Για έναν ποδοσφαιριστή πως είναι οι μέρες πριν το ντέρμπι. Συζητάει και το περιμένει;
«Από την στιγμή που μπαίνεις, η εβδομάδα είναι πολύ σημαντική. Σίγουρα δεν έχεις στο μυαλό σου, όταν αγωνίζεσαι σε μια μικρομεσαία ομάδα δεν μπαίνεις σε αυτή την διαδικασία. Αλλά από τη στιγμή που μπαίνει η Δευτέρα και ξέρεις ότι έχεις μπροστά σου πέντε μέρες, σε πιάνει μια μικρή προσμονή. Για μένα παρακαλούσα τη στιγμή που θα σφυρίξει ο διαιτητής. Αυτό ήταν το σημείο. Από τότε έφευγε όλο το άγχος. Το είχε πριν το άγχος. Αισθανόμουν καλύτερα όταν σφύριζε ο διαιτητής».
- Πέρα από τον επαγγελματικό τομέα, ποιο είναι το κίνητρο που έχει ο ποδοσφαιριστής όταν μπαίνει να παίξει ένα τέτοιο παιχνίδι;
«Πέρα από τους βαθμούς που καμιά φορά, ιδιαίτερα στο δεύτερο γύρο που μπορούν να κρίνουν ένα πρωτάθλημα, είναι θέμα πρεστίζ. Είναι θέμα εγωισμού. Είμαι ο καλύτερος, το αποδεικνύω. Γνωρίζεις πως ο κόσμος το περιμένει, είναι ξεχωριστό. Πέραν από το πρωτάθλημα, με αυτή τη νίκη εσύ είναι ο καλύτερος και αξίζεις το πρωτάθλημα».
- Να γυρίσουμε στο παρελθόν. Να θυμηθείς πότε αγωνίστηκες για πρώτη φορά σε ένα ντέρμπι. Πως ένιωσες και ποιο ήταν το συναίσθημα όταν μπήκες στο γήπεδο…
«Η αλήθεια είναι ότι το πρώτο ντέρμπι που αγωνίστηκα στο «Γ. Καραϊσκάκης», στο παλιό «Γ. Καραϊσκάκης» δεν είναι από το ντέρμπι που θα πρέπει να τα θυμάμαι. Κυρίως για τα επεισόδια που δημιουργήθηκαν και για τον τραυματισμό μου. Ήταν μια ταραγμένη περίοδος, ιδίως για τον Ολυμπιακό, πέρναγε από μια μεγάλη φάση αναδιοργάνωσης, πέρναγε από πολλά προβλήματα, ο κόσμος ήταν σε μία έκσταση γενικά. Η αλήθεια είναι ότι όταν είσαι σε μικρή ηλικία δεν έχεις τόσο άγχος, γιατί ξέρεις ότι οι μεγαλύτεροι, σε ηλικία, από εσένα, οι εμπειρότεροι είναι αυτοί που τραβάνε το… κουπί, έχουν τις ευθύνες ή οτιδήποτε μπορεί να προκύψει, εσύ νιώθεις προστατευμένος. Για αυτό και το βλέπεις ως χαρά και εκείνη τη στιγμή ως επιβράβευση μιας σημαντικές προσπάθειας που έχεις κάνει για να αγωνιστείς σε ένα τέτοιο παιχνίδι. Νομίζω ότι σε αυτή την ηλικία, αρχές του ’90 αυτά τα συναισθήματα είχα. Είχα προσμονή και χαρά να παίξω και νομίζω ότι οι παλιότεροι παίκτες είναι αυτοί που τραβάνε τις ευθύνες».
- Δεν έχεις το άγχος του ότι μπορεί αυτό το παιχνίδι να σημαίνει πολλά για την καριέρα σου;
«Σίγουρα σου δίνει, ιδίως μια καλή εμφάνιση, την προοπτική για τη συνέχεια. Αλλά δεν αποτελεί κάτι. Έχω δει πολλούς ποδοσφαιριστές να έχουν ιδιαίτερες αποδόσεις σε τέτοια παιχνίδια. Νέους ή ταλαντούχους. Χωρίς να έχουν ανάλογη πορεία. Είναι ένα σημάδι, αλλά όχι καθοριστικό για την καριέρα ενός ποδοσφαιριστή».
- Τα πρώτα χρόνια, όπως είπες, αγωνίστηκες ως ποδοσφαιριστής του Παναθηναϊκού και από το 2004 ως παίκτης του Ολυμπιακού. Υπάρχει κάποια διαφορά να αγωνίζεσαι στη μία ομάδα και αν ναι ποια είναι αυτή;
«Η αγωνία, η προσμονή, το άγχος είναι το ίδιο πράγμα. Είναι οι δύο ομάδες ανταγωνιστικές η μία στην άλλη. Η μία «ζει» με την άλλη ομάδα. Ο Ολυμπιακός δεν μπορεί να «ζήσει» χωρίς τον Παναθηναϊκό και ο Παναθηναϊκός χωρίς τον Ολυμπιακό. Είναι ένα κλασικό ντέρμπι. Έχουν τις ίδιες αγωνίες. Ακριβώς το ίδιο άγχος. Δεν υπάρχουν διαφορές. Διαφορές αγωνιστικά, έχουν. Αλλά όσον αφορά αυτό το κομμάτι είναι το ίδιο πράγμα».
- Το πρώτο παιχνίδι που πήγες ως αντίπαλος απέναντι στον Παναθηναϊκό ήταν δύσκολο, αλλά το αντιμετώπισες με πολύ ηρεμία, με αδιαφορία για το τι γινόταν έξω από τις τέσσερις γραμμές του γηπέδου. Πως ήταν εκείνο το παιχνίδι για σένα;
«Η αλήθεια είναι ότι το δυσκολότερό μου παιχνίδι, το πρώτο μου παιχνίδι, ήταν στο «Γ. Καραϊσκάκης», το 1-0 που κερδίσαμε. Ήταν το πρώτο μου παιχνίδι που ουσιαστικά βρισκόμουν απέναντι στους πρώην συμπαίκτες μου. Πολλά από αυτά τα παιδιά είχαμε μεγαλώσει μαζί. Είχα περάσει 15 χρόνια στον Παναθηναϊκό. Τα γνώριζα τα παιδιά από μικρή ηλικία, ήμασταν δεμένοι. Αυτό ήταν το πιο δύσκολο παιχνίδι για μένα. Συν την αγωνία και την προσμονή που ήθελα να το παίξω και να κερδίσω για να αποδείξω, αυτά που ήθελα να αποδείξω. Εκείνο το παιχνίδι ήταν πιο δύσκολο. Στη Λεωφόρο ήμουν απόλυτα προετοιμασμένος για το τι θα συμβεί. Δεν έδωσα πολύ σημασία για το τι συμβαίνει γύρω μου, γιατί ήμουν συγκεντρωμένος για να κερδίσει η ομάδα μου, για να αποδείξω, μέσα από τη νίκη της ομάδας μου, την αξία μου και πόσο ανεπηρέαστος ήμουν από όλα αυτά τα πράγματα. Έμεινα συγκεντρωμένος, ασχολήθηκα με το παιχνίδι, δυστυχώς το έχασα, ήταν κάτι που με στεναχώρησε γιατί δεν ήθελα να χάσω στη Λεωφόρο τη συγκεκριμένη στιγμή, αλλά νομίζω ότι γενικότερα στην παρουσία μου στα ντέρμπι με τον Ολυμπιακό, έχω καλή παρουσία απέναντι στον Παναθηναϊκό».
- Όλοι, εφημερίδες, δημοσιογράφοι, φίλαθλοι, ποδοσφαιριστές, μιλούν για τη δύναμη της έδρας που δίνει στον Ολυμπιακό το «Γ. Καραϊσκάκης». Εσύ πως το εισπράττεις αυτό και πόσο σημαντικός είναι ο ρόλος που έχει παίξει η ατμόσφαιρα που δημιουργείται εδώ;
«Όπως και να το κάνουμε, το «Γ. Καραϊσκάκης» είναι μια έδρα. Όταν έχεις τον κόσμο σου εδώ και όταν παίζεις ένα ντέρμπι, ο κόσμος σου δίνει μια διαφορετική δύναμη. Είναι ένα συναίσθημα ότι αγωνίζεσαι στο «σπίτι» σου και σου δίνει μεγαλύτερη δύναμη και μεγαλύτερη ώθηση και ξέρεις ότι ό,τι και να πάει στραβά μπορείς να το αλλάξεις. Ο κόσμος του Ολυμπιακού, όλα αυτά τα χρόνια που είμαι στην ομάδα, ότι αναποδιά και να συμβεί στη διάρκεια του παιχνιδιού, στην αρχή του παιχνιδιού, είναι κοντά μέχρι το τελευταίο λεπτό, γιατί ξέρεις ότι η ομάδα και με τη βοήθειά του μπορεί να ανατρέψει το αποτέλεσμα. Αυτό είναι το πιο σημαντικό. Αυτό που αντιλαμβάνονται οι παίκτες είναι ότι αν αγωνιστείς με πείσμα, με αυταπάρνηση και δείξεις ότι ήθελες το παιχνίδι, αλλά μια άτυχη στιγμή χάσεις ένα παιχνίδι, ο κόσμος καταλαβαίνει ότι είχες μια άτυχη στιγμή και είχες ένα άσχημο αποτέλεσμα, σου συμπαραστέκεται και είναι πολύ σημαντικό για τον ποδοσφαιριστή και τιμωρεί την αδιαφορία. Και όταν υπάρχουν αποδοκιμασίες, που δεν είναι σωστό για παίκτες μας, είναι πιο πολύ έχει να κάνει με τη αδιαφορία ενός ποδοσφαιριστή. Ο κόσμος του Ολυμπιακού επιβραβεύει την προσπάθεια που κάνεις στον αγωνιστικό χώρο».
- Στα παιχνίδια αυτά πόσο μεγάλο είναι το μερίδιο που μπορούμε να πούμε ότι έχει η βοήθεια του κόσμου στην ώθηση για τη νίκη, για το αποτέλεσμα και την ανατροπή;
«Το μερίδιο είναι πολύ μεγάλο. Όταν μπεις μέσα στο γήπεδο, ιδιαίτερα τα πρώτα λεπτά και έχεις έναν ενθουσιασμό, μια δύναμη, νιώθεις ότι ο κόσμος είναι δίπλα σου. Σου συμπαραστέκεται. Με αποτέλεσμα πολλές φορές να μην νιώθεις κούραση. Βλέπεις πολλές φορές τους ποδοσφαιριστές, από τα πρώτα λεπτά να τρέχουν, να πρεσάρουν σαν παλαβοί χωρίς να νιώθουν κούραση. Γιατί καταλάβαιναν τον κόσμο, τους συμπαραστεκόταν. Αυτό το πράγμα που σου δίνει την ώθηση. Τρέχεις και δεν κουράζεσαι. Εκείνη τη στιγμή νιώθεις κούραση, αυτή η ώθηση, η ιαχή, λες τα ξεπερνάω όλα και είμαι ακούραστος».
- Όλα ξεκινάνε από τη στιγμή που η ομάδα φτάνει στα αποδυτήρια. Είπες πως το άγχος φεύγει από την ώρα που σφυρίζει ο διαιτητής. Όταν μπαίνετε στα αποδυτήρια μέχρι το σφύριγμα του διαιτητή, ποια είναι η αίσθησή σας, η ατμόσφαιρα που παίρνετε από τον κόσμο;
«Ο κάθε ποδοσφαιριστής λαμβάνει διαφορετικά το παιχνίδι και έχει διαφορετικές συμπεριφορές. Άλλοι ποδοσφαιριστές είναι πολύ νευρικοί, άλλοι είναι πολύ ήρεμοι, άλλοι ακούνε μουσική ή συζητούν. Προσπαθούν να διώξουν το άγχος τους με διαφορετικό τρόπο. Όσον αφορά εμένα, όταν αρχίζουμε και βλέπουμε ποιους παίκτες έχουμε να αντιμετωπίσουμε, βάζεις στο μυαλό σου όλα αυτά που μπορούν να βοηθήσουν και τι μπορεί να κάνει ο κάθε ποδοσφαιριστής. Ασχολείσαι με πράγματα αγωνιστικά, με αποτέλεσμα, το άγχος, η προσμονή του κόσμου να το ξεπερνάς. Είναι τρόπος να αντιμετωπίζεις παιχνίδια τόσο μεγάλα».
Αναλυτικά το πρώτο μέρος της συνέντευξης του Αντώνη Νικοπολίδη στην επίσημη ιστοσελίδα του Ολυμπιακού
- Αντώνη από πότε έχεις να παρακολουθήσεις ντέρμπι Ολυμπιακού – Παναθηναϊκού ως θεατής;
«Από τα πρώτα χρόνια που ήμουν στον Παναθηναϊκό, που ήμουν εκτός αποστολής, παρακολουθούσα παιχνίδια. Τα τελευταία 18 χρόνια, είτε αγωνίζομαι, είτε βρίσκομαι στον πάγκο μιας ομάδας».
- Πως νιώθει ένας θεατής ακόμα κι αν είναι στον πάγκο;
«Αυτά τα ντέρμπι, είναι κάτι διαφορετικό. Ντέρμπι είναι και με την ΑΕΚ και με τον ΠΑΟΚ, αλλά αυτό είναι ένα τελείως ξεχωριστό παιχνίδι. Είναι από τα παιχνίδια που θέλεις να τα ζήσεις, να τα παίξεις. Όπως θες να παίξεις σε ένα επίπεδο στο Champions League με μεγάλες ομάδες, έτσι και στην Ελλάδα είναι αυτό το παιχνίδι. Είναι οι δύο κορυφαίες ομάδες στην Ελλάδα. Βασικός στόχος είναι η νίκη, το πρωτάθλημα, αν και πιστεύω ότι κρίνεσαι η πορεία σου στο πρωτάθλημα και όχι σε αυτό το παιχνίδι. Είναι θέμα εγωισμού και πρεστίζ, περισσότερο».
- Όπως είπες τα παιχνίδια αυτά είναι πολύ σημαντικά, για τον κόσμο, τον συγκινούν, συγκεντρώνουν το ενδιαφέρον τους σε συζητήσεις, μέρες πριν από τα ντέρμπι. Για έναν ποδοσφαιριστή πως είναι οι μέρες πριν το ντέρμπι. Συζητάει και το περιμένει;
«Από την στιγμή που μπαίνεις, η εβδομάδα είναι πολύ σημαντική. Σίγουρα δεν έχεις στο μυαλό σου, όταν αγωνίζεσαι σε μια μικρομεσαία ομάδα δεν μπαίνεις σε αυτή την διαδικασία. Αλλά από τη στιγμή που μπαίνει η Δευτέρα και ξέρεις ότι έχεις μπροστά σου πέντε μέρες, σε πιάνει μια μικρή προσμονή. Για μένα παρακαλούσα τη στιγμή που θα σφυρίξει ο διαιτητής. Αυτό ήταν το σημείο. Από τότε έφευγε όλο το άγχος. Το είχε πριν το άγχος. Αισθανόμουν καλύτερα όταν σφύριζε ο διαιτητής».
- Πέρα από τον επαγγελματικό τομέα, ποιο είναι το κίνητρο που έχει ο ποδοσφαιριστής όταν μπαίνει να παίξει ένα τέτοιο παιχνίδι;
«Πέρα από τους βαθμούς που καμιά φορά, ιδιαίτερα στο δεύτερο γύρο που μπορούν να κρίνουν ένα πρωτάθλημα, είναι θέμα πρεστίζ. Είναι θέμα εγωισμού. Είμαι ο καλύτερος, το αποδεικνύω. Γνωρίζεις πως ο κόσμος το περιμένει, είναι ξεχωριστό. Πέραν από το πρωτάθλημα, με αυτή τη νίκη εσύ είναι ο καλύτερος και αξίζεις το πρωτάθλημα».
- Να γυρίσουμε στο παρελθόν. Να θυμηθείς πότε αγωνίστηκες για πρώτη φορά σε ένα ντέρμπι. Πως ένιωσες και ποιο ήταν το συναίσθημα όταν μπήκες στο γήπεδο…
«Η αλήθεια είναι ότι το πρώτο ντέρμπι που αγωνίστηκα στο «Γ. Καραϊσκάκης», στο παλιό «Γ. Καραϊσκάκης» δεν είναι από το ντέρμπι που θα πρέπει να τα θυμάμαι. Κυρίως για τα επεισόδια που δημιουργήθηκαν και για τον τραυματισμό μου. Ήταν μια ταραγμένη περίοδος, ιδίως για τον Ολυμπιακό, πέρναγε από μια μεγάλη φάση αναδιοργάνωσης, πέρναγε από πολλά προβλήματα, ο κόσμος ήταν σε μία έκσταση γενικά. Η αλήθεια είναι ότι όταν είσαι σε μικρή ηλικία δεν έχεις τόσο άγχος, γιατί ξέρεις ότι οι μεγαλύτεροι, σε ηλικία, από εσένα, οι εμπειρότεροι είναι αυτοί που τραβάνε το… κουπί, έχουν τις ευθύνες ή οτιδήποτε μπορεί να προκύψει, εσύ νιώθεις προστατευμένος. Για αυτό και το βλέπεις ως χαρά και εκείνη τη στιγμή ως επιβράβευση μιας σημαντικές προσπάθειας που έχεις κάνει για να αγωνιστείς σε ένα τέτοιο παιχνίδι. Νομίζω ότι σε αυτή την ηλικία, αρχές του ’90 αυτά τα συναισθήματα είχα. Είχα προσμονή και χαρά να παίξω και νομίζω ότι οι παλιότεροι παίκτες είναι αυτοί που τραβάνε τις ευθύνες».
- Δεν έχεις το άγχος του ότι μπορεί αυτό το παιχνίδι να σημαίνει πολλά για την καριέρα σου;
«Σίγουρα σου δίνει, ιδίως μια καλή εμφάνιση, την προοπτική για τη συνέχεια. Αλλά δεν αποτελεί κάτι. Έχω δει πολλούς ποδοσφαιριστές να έχουν ιδιαίτερες αποδόσεις σε τέτοια παιχνίδια. Νέους ή ταλαντούχους. Χωρίς να έχουν ανάλογη πορεία. Είναι ένα σημάδι, αλλά όχι καθοριστικό για την καριέρα ενός ποδοσφαιριστή».
- Τα πρώτα χρόνια, όπως είπες, αγωνίστηκες ως ποδοσφαιριστής του Παναθηναϊκού και από το 2004 ως παίκτης του Ολυμπιακού. Υπάρχει κάποια διαφορά να αγωνίζεσαι στη μία ομάδα και αν ναι ποια είναι αυτή;
«Η αγωνία, η προσμονή, το άγχος είναι το ίδιο πράγμα. Είναι οι δύο ομάδες ανταγωνιστικές η μία στην άλλη. Η μία «ζει» με την άλλη ομάδα. Ο Ολυμπιακός δεν μπορεί να «ζήσει» χωρίς τον Παναθηναϊκό και ο Παναθηναϊκός χωρίς τον Ολυμπιακό. Είναι ένα κλασικό ντέρμπι. Έχουν τις ίδιες αγωνίες. Ακριβώς το ίδιο άγχος. Δεν υπάρχουν διαφορές. Διαφορές αγωνιστικά, έχουν. Αλλά όσον αφορά αυτό το κομμάτι είναι το ίδιο πράγμα».
- Το πρώτο παιχνίδι που πήγες ως αντίπαλος απέναντι στον Παναθηναϊκό ήταν δύσκολο, αλλά το αντιμετώπισες με πολύ ηρεμία, με αδιαφορία για το τι γινόταν έξω από τις τέσσερις γραμμές του γηπέδου. Πως ήταν εκείνο το παιχνίδι για σένα;
«Η αλήθεια είναι ότι το δυσκολότερό μου παιχνίδι, το πρώτο μου παιχνίδι, ήταν στο «Γ. Καραϊσκάκης», το 1-0 που κερδίσαμε. Ήταν το πρώτο μου παιχνίδι που ουσιαστικά βρισκόμουν απέναντι στους πρώην συμπαίκτες μου. Πολλά από αυτά τα παιδιά είχαμε μεγαλώσει μαζί. Είχα περάσει 15 χρόνια στον Παναθηναϊκό. Τα γνώριζα τα παιδιά από μικρή ηλικία, ήμασταν δεμένοι. Αυτό ήταν το πιο δύσκολο παιχνίδι για μένα. Συν την αγωνία και την προσμονή που ήθελα να το παίξω και να κερδίσω για να αποδείξω, αυτά που ήθελα να αποδείξω. Εκείνο το παιχνίδι ήταν πιο δύσκολο. Στη Λεωφόρο ήμουν απόλυτα προετοιμασμένος για το τι θα συμβεί. Δεν έδωσα πολύ σημασία για το τι συμβαίνει γύρω μου, γιατί ήμουν συγκεντρωμένος για να κερδίσει η ομάδα μου, για να αποδείξω, μέσα από τη νίκη της ομάδας μου, την αξία μου και πόσο ανεπηρέαστος ήμουν από όλα αυτά τα πράγματα. Έμεινα συγκεντρωμένος, ασχολήθηκα με το παιχνίδι, δυστυχώς το έχασα, ήταν κάτι που με στεναχώρησε γιατί δεν ήθελα να χάσω στη Λεωφόρο τη συγκεκριμένη στιγμή, αλλά νομίζω ότι γενικότερα στην παρουσία μου στα ντέρμπι με τον Ολυμπιακό, έχω καλή παρουσία απέναντι στον Παναθηναϊκό».
- Όλοι, εφημερίδες, δημοσιογράφοι, φίλαθλοι, ποδοσφαιριστές, μιλούν για τη δύναμη της έδρας που δίνει στον Ολυμπιακό το «Γ. Καραϊσκάκης». Εσύ πως το εισπράττεις αυτό και πόσο σημαντικός είναι ο ρόλος που έχει παίξει η ατμόσφαιρα που δημιουργείται εδώ;
«Όπως και να το κάνουμε, το «Γ. Καραϊσκάκης» είναι μια έδρα. Όταν έχεις τον κόσμο σου εδώ και όταν παίζεις ένα ντέρμπι, ο κόσμος σου δίνει μια διαφορετική δύναμη. Είναι ένα συναίσθημα ότι αγωνίζεσαι στο «σπίτι» σου και σου δίνει μεγαλύτερη δύναμη και μεγαλύτερη ώθηση και ξέρεις ότι ό,τι και να πάει στραβά μπορείς να το αλλάξεις. Ο κόσμος του Ολυμπιακού, όλα αυτά τα χρόνια που είμαι στην ομάδα, ότι αναποδιά και να συμβεί στη διάρκεια του παιχνιδιού, στην αρχή του παιχνιδιού, είναι κοντά μέχρι το τελευταίο λεπτό, γιατί ξέρεις ότι η ομάδα και με τη βοήθειά του μπορεί να ανατρέψει το αποτέλεσμα. Αυτό είναι το πιο σημαντικό. Αυτό που αντιλαμβάνονται οι παίκτες είναι ότι αν αγωνιστείς με πείσμα, με αυταπάρνηση και δείξεις ότι ήθελες το παιχνίδι, αλλά μια άτυχη στιγμή χάσεις ένα παιχνίδι, ο κόσμος καταλαβαίνει ότι είχες μια άτυχη στιγμή και είχες ένα άσχημο αποτέλεσμα, σου συμπαραστέκεται και είναι πολύ σημαντικό για τον ποδοσφαιριστή και τιμωρεί την αδιαφορία. Και όταν υπάρχουν αποδοκιμασίες, που δεν είναι σωστό για παίκτες μας, είναι πιο πολύ έχει να κάνει με τη αδιαφορία ενός ποδοσφαιριστή. Ο κόσμος του Ολυμπιακού επιβραβεύει την προσπάθεια που κάνεις στον αγωνιστικό χώρο».
- Στα παιχνίδια αυτά πόσο μεγάλο είναι το μερίδιο που μπορούμε να πούμε ότι έχει η βοήθεια του κόσμου στην ώθηση για τη νίκη, για το αποτέλεσμα και την ανατροπή;
«Το μερίδιο είναι πολύ μεγάλο. Όταν μπεις μέσα στο γήπεδο, ιδιαίτερα τα πρώτα λεπτά και έχεις έναν ενθουσιασμό, μια δύναμη, νιώθεις ότι ο κόσμος είναι δίπλα σου. Σου συμπαραστέκεται. Με αποτέλεσμα πολλές φορές να μην νιώθεις κούραση. Βλέπεις πολλές φορές τους ποδοσφαιριστές, από τα πρώτα λεπτά να τρέχουν, να πρεσάρουν σαν παλαβοί χωρίς να νιώθουν κούραση. Γιατί καταλάβαιναν τον κόσμο, τους συμπαραστεκόταν. Αυτό το πράγμα που σου δίνει την ώθηση. Τρέχεις και δεν κουράζεσαι. Εκείνη τη στιγμή νιώθεις κούραση, αυτή η ώθηση, η ιαχή, λες τα ξεπερνάω όλα και είμαι ακούραστος».
- Όλα ξεκινάνε από τη στιγμή που η ομάδα φτάνει στα αποδυτήρια. Είπες πως το άγχος φεύγει από την ώρα που σφυρίζει ο διαιτητής. Όταν μπαίνετε στα αποδυτήρια μέχρι το σφύριγμα του διαιτητή, ποια είναι η αίσθησή σας, η ατμόσφαιρα που παίρνετε από τον κόσμο;
«Ο κάθε ποδοσφαιριστής λαμβάνει διαφορετικά το παιχνίδι και έχει διαφορετικές συμπεριφορές. Άλλοι ποδοσφαιριστές είναι πολύ νευρικοί, άλλοι είναι πολύ ήρεμοι, άλλοι ακούνε μουσική ή συζητούν. Προσπαθούν να διώξουν το άγχος τους με διαφορετικό τρόπο. Όσον αφορά εμένα, όταν αρχίζουμε και βλέπουμε ποιους παίκτες έχουμε να αντιμετωπίσουμε, βάζεις στο μυαλό σου όλα αυτά που μπορούν να βοηθήσουν και τι μπορεί να κάνει ο κάθε ποδοσφαιριστής. Ασχολείσαι με πράγματα αγωνιστικά, με αποτέλεσμα, το άγχος, η προσμονή του κόσμου να το ξεπερνάς. Είναι τρόπος να αντιμετωπίζεις παιχνίδια τόσο μεγάλα».
Posted in: Superleague
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου