Πόσο θ’ αντέξει με τα… ψέματα...

Λένε, ότι η νίκη είναι πάντα νίκη και ως τέτοια πρέπει να αντιμετωπίζεται. Μακάρι, λοιπόν, η αφύπνιση της τελευταίας στιγμής, που τελικά έφερε το ροζ φύλλο αγώνα και όχι τα… ασθενοφόρα στο ΣΕΦ, να λειτουργήσει ευεργετικά μέσα στην ομάδα και να αποτελέσει το πρώτο βήμα μιας πορείας προς τα εμπρός.

Από την άλλη, βέβαια, η συγκεκριμένη νίκη επί του συγκεκριμένου αντιπάλου δεν μπορεί να γίνει ούτε μαντίλι που θα μας κλείσει τα μάτια, ούτε μακιγιάζ που θα καλύψει τις ουλές στο πρόσωπο του Ολυμπιακού. Η Τσεντεβίτα είναι ομάδα χαμηλής ποιότητας και δεν θα την κάνουμε ξαφνικά …Λέικερς για να δικαιολογήσουμε τα αδικαιολόγητα.

Αν οι ερυθρόλευκοι καταφέρουν ν’ αλλάξουν την εικόνα τους τόσο θεαματικά, ώστε να φτάσουν στα περσινά επίπεδα, θα χαρώ πάρα πολύ να τα πάρω όλα πίσω. Μέχρι τότε, όμως, δεν είναι δυνατόν να μπαίνει το κεφάλι στο χώμα. Διότι η αλήθεια «κατοικεί» στο παρκέ, πουθενά αλλού. Και ήδη η πρώτη… κωλοτούμπα (ανάποδη) είναι γεγονός.

Αλλιώς τα περιμέναμε και άλλα μας βρήκαν. Η ομάδα δεν δείχνει ανέτοιμη, αλλά βαριά άρρωστη. Σωματικά, νοητικά και ψυχολογικά. Προερχόμενη από δεύτερη ηχηρή σφαλιάρα, είχε μια πολύ καλή ευκαιρία να ξεσπάσει κόντρα σε έναν αντίπαλο που προσφερόταν για ενέσεις αυτοπεποίθησης και αισιοδοξίας. Αντ’ αυτού, είδαμε ένα σύνολο χωρίς αρχή και τέλος, έτοιμο να πνιγεί σε μια κουταλιά νερό.

Η τόσο αδύναμη και άπειρη Τσεντεβίτα, λοιπόν, κατάφερε κόντρα σε έναν υποτίθεται θυμωμένο Ολυμπιακό, να χάσει τη νίκη σχεδόν συμπτωματικά. Έφυγε στενοχωρημένη από τελικό 79-77, την ώρα που στα προηγούμενα εκτός έδρας παιχνίδια της στην ευρωλίγκα (με Ζαλγκίρις και Εφες) είχε σημειώσει μόλις 62 και 66 πόντους, με παθητικό 85 και 90 αντίστοιχα. Ούτε καν στο σπίτι της είχε κατορθώσει πιάσει τα στάνταρ του ΣΕΦ. Ήττα από την Μιλάνο με 83-71 και πριν λίγες μέρες συντριβή από την Ζαντάρ με 83-67!

Η αναμενόμενη αντίδραση του Ολυμπιακού δεν ήρθε ποτέ. Πάλι καλά που δεν ήρθε και η …καταστροφή. Έστω και στο χείλος του γκρεμού οι ερυθρόλευκοι, χάρη κυρίως στον Σλούκα και τον Χάινς, γλίτωσαν έναν από τους μεγαλύτερους διασυρμούς της ιστορίας τους. Ο  κόσμος, έβαλε στην άκρη την απογοήτευσή του, έβγαλε τα …λαρύγγια του και κατάφερε να σπρώξει τους ερυθρόλευκους. Τέλος καλό, αλλά σε καμία περίπτωση όλα καλά…

Ο Ολυμπιακός έμεινε ζωντανός στο κυνήγι της πρόκρισης, αν και για μία ακόμη φορά δεν έπεισε κανέναν ότι βρίσκεται κοντά στο να συνέλθει αγωνιστικά. Μπάζει από παντού στην άμυνα και στην επίθεση είναι ανοιχτό βιβλίο. Όλοι στη σειρά για τριποντάκια, μηδέν φαντασία και δημιουργία (πλην Σπανούλη), ελάχιστες συνεργασίες. Αντί για ενέργεια και διάθεση, βλέπουμε το «Κάτι κουρασμένα παλικάρια» και την άκρη του πάγκου να χειροκροτάει. Με τα… ψέματα, όμως, δεν γίνεται δουλειά.

Ταπεινή μου άποψη είναι ότι η ομάδα βρίσκεται σε χειρότερη κατάσταση, ακόμη κι από πέρυσι τέτοια εποχή. Τηρουμένων και μη, των αναλογιών. Ο Ολυμπιακός της περασμένης σεζόν έκλεισε τον πρώτο γύρο της πρώτης φάσης της ευρωλίγκας με ρεκόρ 2-3 αλλά και μόλις δύο εντός έδρας παιχνίδια (με Φενέρ και Νανσί), τα οποία είχε κερδίσει πολύ πιο άνετα από το χθεσινό. Εκτός έδρας, είχε χάσει εύκολα μόνο στην πρεμιέρα από την Μπιλμπάο, ενώ οι ήττες από Κάχα Λαμποράλ και Καντού προέκυψαν στο τελευταίο δευτερόλεπτο. Μια Καντού που σημειωτέον παραλίγο να πετάξει την Μακάμπι από το ΤΟP-16 και να φτάσει στα προημιτελικά.

Θα περίμενε κανείς στο φετινό ξεκίνημα, ο Ολυμπιακός να είναι έστω ένα 10% με 20% καλύτερος από το αντίστοιχο περσινό. Όπως και να το κάνουμε, θα έπρεπε να δείξει μια πρόοδο σε σχέση με τότε που… πρωτοχτιζόταν. Διότι όταν μια ομάδα διατηρείται ίδια, δεν είναι λογικό να ξεκινάει και πάλι από την ίδια ακριβώς αφετηρία. Οφείλει να έχει ανέβει, έστω ένα ρημάδι επίπεδο! Ο Ολυμπιακός, αντίθετα, μετά από ένα χρόνο, δείχνει ακόμη πιο ασύνδετος κι από τον περασμένο Οκτώβριο που ήταν ομάδα …ημερών.

Ο Μπαρτζώκας δεν έχει σε καμία περίπτωση καταφέρει, ούτε να «φτιάξει», ούτε να «τρομάξει» τους παίκτες του. Ακολουθεί μια συγκαταβατική πολιτική, που πιθανότητα εκλαμβάνεται ως αδυναμία. Πολλές από τις αντιδράσεις του, μαρτυρούν ότι την ώρα του αγώνα έχει μεγαλύτερη αγωνία κι από τη εξέδρα. Συν τοις άλλοις, η τακτική του να καλύπτει συνεχώς τους παίκτες, που δεν είναι δα και οι πιο μεγάλες προσωπικότητες στον κόσμο, οδηγεί στο συμπέρασμα ότι δεν μπορεί να τους επιβληθεί.

Η υπομονή του κόσμου προς το πρόσωπο του Μπαρτζώκα εξαντλείται. Δικαίως ή αδίκως, ο νέος τεχνικός των Πειραιωτών έχει ήδη προκαλέσει αρκετές αντιπάθειες και ελάχιστες συμπάθειες στο λιμάνι. Αυτό, για όσους ξέρουν τι σημαίνει «Ολυμπιακός», είναι πολύ άσχημο. Δημιουργεί αμηχανία και αφόρητη πίεση. Υπερβολικά ακραίο; Ίσως, αλλά τι να κάνουμε; Ο συγκεκριμένος σύλλογος έτσι έχει μάθει να λειτουργεί από καταβολής του και δεν πρόκειται ν’ αλλάξει. Όχι για τον Μπαρτζώκα, ούτε για τον Θεό τον ίδιο. 

Το ροζ φύλλο αγώνα κράτησε ζωντανό τον Ολυμπιακό στην ευρωλίγκα κι χάρισε ανάσες στον προπονητή του. Ποτέ δεν είναι αργά να αλλάξει μια κατάσταση, αρκεί να υπάρχουν τα περιθώρια. Ακολουθούν δύο συν δύο πολύ κρίσιμα παιχνίδια για τους πρωταθλητές Ευρώπης. Πρώτα σε Μιλάνο και Βιτόρια και ακολούθως στο ΣΕΦ με την Εφές και στο Κάουνας. Ο Ολυμπιακός καλείται να βρει την ηρεμία του και να ξεκινήσει την αντεπίθεσή του. Μπορεί;

Ο Τζος Πάουελ έρχεται για να βοηθήσει και να φέρει νέα πνοή στην ομάδα. Δεν αρκεί. Χρειάζεται ακόμη ένας παίκτης με τσαγανό και προσωπικότητα. Ούτε αυτό αρκεί. Χρειάζεται και οι υπόλοιποι να θωρακίσουν την ομάδα και να «πεθάνουν» στο γήπεδο. Χωρίς να βλέπουν το σκορ και τη βαθμολογία, παρά μόνο την επόμενη μπάλα.

Πρόκειται για τη μεγάλη και πιθανότατα τελευταία ευκαιρία του Μπαρτζώκα να σώσει την κατάσταση και να κρατηθεί όρθιος. Απαιτούνται γερά νεύρα. Τώρα θα φανεί αν η δικαιολογία περί άγχους του φαβορί ευσταθούσε. 

Έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα, ο Ολυμπιακός δεν πάει ως φαβορί σε κανένα, από τα επόμενα τέσσερα ματς.

Στο χέρι όλων είναι να κάνουν αναστροφή όσο είναι καιρός. Πριν την έξοδο…

 http://www.katimagiko.gr

Posted in: Basket