Πέμπτη, Νοεμβρίου 25, 2010
Red Hunter
Από τους περισσότερο ακριβοπληρωμένους υπάρχουν ανάλογες απαιτήσεις, αλλά το θέμα είναι να αποφασίσουμε μέχρι πού φτάνουν αυτές, ώστε να μην βαρύνει τόσο πολύ το πάπλωμα και μας πλακώσει. Μαζί με την προσφορά τους στο γήπεδο…
Ο Ριέρα από την πρώτη στιγμή της παρουσίας του στον Ολυμπιακό εισέπραξε (μαζί με τα πολλά χρήματα της μεταγραφής του) και – υπερβολικές μερικές φορές – προσδοκίες. Να γίνει ο νέος Τζόρτζεβιτς, να περνάει τους αντίπαλους μπακ σαν άλογο, να γυρίζει πίσω και να τους ξαναπερνάει. Να κάνει ασύλληπτα σουτ και φοβερές γκολάρες, να σεντράρει ξυράφια, να διαλύει άμυνες.
Όλα αυτά δεν τα έχει κάνει. Από κει και πέρα, όμως, απέχει πολύ από το να αμφισβητείται (όχι η κλάση του που δεν μπορεί να αμφισβητηθεί, αλλά) η μέχρι τώρα προσφορά του στην πορεία τίτλου που κάνει η ομάδα. Δεν είναι μόνο τα τέσσερα γκολ και η πρωτιά στις ασίστ. Είναι ότι ο παίκτης προσαρμόζεται απολύτως με το πέρασμα του χρόνου στο αγωνιστικό μοτίβο του Βαλβέρδε και στη νοοτροπία κυριαρχίας του Ολυμπιακού.
Πολλοί είδαν τον Ριέρα μετριότατο στα παιχνίδια με τον ΠΑΟΚ και τον Εργοτέλη. Εγώ έκανα μία άλλη κριτική, περισσότερο θετική, διότι σημείωσα (πέραν κάποιων λαθών, κυρίως υπερβολικής εμπιστοσύνης στο κράτημα της μπάλας) πολλές ενέργειες υψηλής ποιότητας και μεγάλη διάθεση ομαδικότητας και ουσιαστικής προσφοράς στο επιθετικό, αλλά ΚΑΙ στο αμυντικό κομμάτι του παιχνιδιού.
Βλέπω, επίσης, έναν παίκτη που μέχρι τώρα λέει με τις εμφανίσεις του και τον (δίχως βεντετισμό) αγωνιστικό χαρακτήρα του: “Eίμαι ο Ριέρα του Ολυμπιακού και υπηρέτης των στόχων του. Δεν είμαι αυτός με την καΡΙΕΡΑ σε Εθνική Ισπανίας, Primera και Premier League που ήρθα στα μέρη σας για τα λεφτά και με τουπέ“.
Κι αυτό, μέχρι στιγμής με ικανοποιεί. Όχι απόλυτα, αλλά προφανώς περισσότερο από την πλειονότητα των φίλων της ομάδας.
Χρήστος Μεγγλίδης
http://www.redplanet.gr/
Posted in: Παίκτες
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου