Ένας ήρωας των παιδικών χρόνων...

Στο πρώτο ημίχρονο ο Ολυμπιακός ήταν πολύ καλός. Προσωπικά μού άρεσε στο δεύτερο και ειδικά από το 70' και μετά. Ήταν αυτό το 25λεπτο, με τις καθυστερήσεις, που σού θύμισε κάποια βασικά, πολύ σημαντικά, πράγματα. Ήταν ένα διάστημα που σε γύρισε, θέλοντας και μη, στις... ρίζες του αθλήματος και φυσικά στη «γέννηση» του Θρύλου. Μια «γέννηση» που οι νεότεροι την έμαθαν (τη μάθαμε) από διηγήσεις και από μερικές ασπόμαυρες φωτογραφίες. 

Στο ποδόσφαιρο θα σε «τρελάνει» ένας Κριστιάνο Ρονάλντο. Είναι γρήγορος, είναι εκρηκτικός, είναι τεχνίτης, είναι, είναι, είναι... Τα έχει όλα, με λίγα λόγια. Κάθε οπαδός θέλει στην ομάδα του έναν Κριστιάνο Ρονάλντο. Κάθε Ολυμπιακός όμως θέλει στην ομάδα του έναν Ρόι Κάρολ. Ή έναν Αβραάμ και έναν Μανιάτη, για να μην αδικήσουμε και τους υπόλοιπους. 

Θέλει, δηλαδή, έναν παίκτη που δεν θα φτιάξει το μαλλί πριν βγει στο γήπεδο. Που δεν θα βγει από το γήπεδο (σ' ένα πραγματικά σημαντικό και δύσκολο ματς) στην πρώτη ενόχληση. Όταν, δηλαδή, η ομάδα του τον έχει μεγάλη ανάγκη για να μην τραυματιστεί πιο σοβαρά και υποστεί, προσωπικά κυρίως, μεγάλη ζημιά. Θέλει έναν παίκτη που να ταυτιστεί μαζί του. Να τον λατρέψει. Να τον χειροκροτήσει με την ψυχή του. Να τον δει ως έναν... δικό του άνθρωπο, όχι ως ένα απόμακρο είδωλο της βιομηχανίας του ποδοσφαιρικού θεάματος. 

Αυτό το απλό, αλλά τόσο ξεχωριστό και ασυνήθιστο σ' αυτές τις εποχές, έκανε ο Ρόι Κάρολ χθες το βράδυ. Αυτό που είχε κάνει και ο Αριέλ Ιμπαγάσα, για να πάμε στην αρχή της σεζόν, όταν έπαιξε με... μισή προπόνηση κόντρα στη Μαρσέιγ κι ενώ έλειπε ένα μήνα και δικοί του άνθρωποι τον συμβούλευαν να μην παίξει για να μην κάνει κακό στον εαυτό του. 

Αυτό έκαναν σε όλη τη διάρκεια του αγώνα και οι Αβραάμ, Μανιάτης. Μπορεί, ειδικά ο δεύτερος, να μην έκανε την καλύτερη εμφάνισή του με τον Ολυμπιακό. Έκανε, όμως, μία από τις πιο ψυχωμένες κάνοντας αλλεπάλληλα τάκλιν στο φινάλε για να διώχνει τη μπάλα πλάγιο και να παίρνει η άμυνα ανάσες. Κάτι τέτοιο είχε κάνει και στη Μόσχα ο Μέλμπεργκ που έπαιζε για ένα 7λεπτο δίχως, καλά καλά, να θυμάται πως τον λένε. 

Αυτός είναι ο Ολυμπιακός. Γι' αυτό έγινε Θρύλος. Γι' αυτό τον έχει λατρέψει η μισή, και βάλε, Ελλάδα. Γιατί όσα χρόνια κι αν περάσουν, οι τύποι που μπαίνουν με την ερυθρόλευκη φανέλα στο γήπεδο σε... αρρωσταίνουν. Σε κάνουν να γίνεσαι ξανά παιδί. Τότε που έβαζες κάτω από το μαξιλάρι περιοδικά και εφημερίδες γεμάτα ποδοσφαιρικούς ήρωες. Όλοι αυτοί οι ήρωες αναβίωσαν χθες το βράδυ στο Καραϊσκάκη στο τελευταίο 25λεπτο, όταν ο 35χρονος Κάρολ έκανε κουτσαίνοντας αποκρούσεις που υγιείς τερματοφύλακες δύσκολα θα μπορούσαν να κάνουν... 

ΥΓ: Υπάρχουν κι άλλα πολλά που μπορεί να γραφτούν γι' αυτό το ματς. Είναι σίγουρο πως αδικούμε κάποιους. Την επόμενη φορά. Αυτό το ματς «ανήκει» στον Κάρολ. 

Σπύρος Γρομητσάρης

 http://www.thrylos.gr

Posted in: Oλυμπιακός,Oμάδα